Reacties

Een sterk gelijkend lied staat als nr. 174 in het liederenschrift van Eugène Koopman (1917) onder de titel “In mijnen tijd”. De tekst wijkt wel af maar de inspiratiebron is duidelijk.

Het zijn al Dames en Mijnheren
Wat men tegenwoordig ziet
Al hun geld moet op in kleren
Maar van eten spreekt men niet
Als mijnheer en juffrouw promeneren
Gelijk rijken met fatsoen
Maar in hun buik hebben ze geen eten
Beters hebben zij niet vandoen

Maar in mijnen tijd
Wier naar geen kleed gekeken
Men had nog liever zijn buikske vol met eten
Maar nu is het al behagen en lawijt
Men had toch liever te fretten
In mijnen tijd, in mijnen tijd

Men vond in vroeger tijden
Geen koppeltje van vijftien jaar
Als ik uitging om te vrijen
Met mijn vrouw, geloof me maar
Zij was er vijftig zoals ik
En zij was de bloem van ’t stad
Maar nu blozen z’ al die dikken
Juist gelijk een gekookte patat.

Maar in mijnen tijd
Hun haar lag in geen krinkels
En was niet opgesmukt
Men vond geen poeier winkels
Maar ’t zijn allemaal kokette met lawijt
Er was heel ander volk in mijnen tijd

Vraagt nu aan getrouwde wijfkens
Hoeveel kleintjes hebt ge al
De ene zegt: ‘k laat het u wensen
‘k Geloof dat ‘k er geen krijgen zal
maar een ander die heeft er eentje
maar ’t weet gedurig van de gal
een ander die heeft er ook eentje
maar ik denk dat ’t sterven zal

Maar in mijnen tijd
Vond men hopen met kleinen
En één, ja twee, zelfs tot drie dozijnen
En ik voor mijn paart
Bracht er wel dertig op ’t tapijt
Maar ‘k was nogal ne kerel in mijnen tijd.

Bekijk nu maar eens die man van pas dertig jaren
En hij kan haast niet meer gaan
En hij wordt ook al grijs van haren
’t Leven is bijna gedaan
vraagt er soms aan hem een meisje
om eens te vrijen in het fijn
hij sprak tot haar: liefste sijsje
dat kan bij mij al niet meer zijn.

Maar in mijnen tijd
‘k Ben achtenzestig jaren
en ‘k zou nog alle dagen
in zo’n bootje willen varen
want van die kwestie ben ik benauwd
‘k Kan er tien content stellen
in dezen tijd, in dezen tijd.

Na de bevrijding van ons dorp,Dessel, ging ik naar het Sint-Jan Berchmanscollege in Mol en hoewel de Duitsers nog maar pas verdreven waren, ik heb ze in Retie zien aftrekken, leerden wij dat lied al in de Duitse les. Ik ken, hoewel al 86 jaar oud, nog foutloos van buiten. Gisterenavond, tijdens de uitzending op Ned2 in het programma “Het zijn maar Duitsers” was het constant te horen en dat ontroerde mij zeer.
Er was in dat programma iemand die geen het minste medelijden had met de gesneuvelde Duitse soldaten en dat is niet erg christelijk om niet meer te zeggen. Ik zou die man, want het zijn altijd mannen, willen vragen: “wat zoudt gij gedaan hebben moest gij een paar km verder oostwaarts gewoond hebben?” “Zoudt gij geweigerd hebben dienst te doen?
Hoewel mijn grootouders en schoonouders tijden WO1 lang in Duitsland gevangen zaten, kan ik geen de minste haat koesteren tegen de Duitsers, wel tegen de Fransen die hier in Vlaanderen zo arrogant zijn dat ze onze taal minachten….
NB. Ik koester de GIJ-vorm, het jij-en en jouwen van de Hollanders is aan mij niet besteed.
Dat laatste is natuurlijk niet ter zake maar “soit”.

Hartelijk dank Johan, dit is wel degelijk het lied dat ik bedoel, ik ben hier heel blij mee, nogmaals bedankt

Ut muziek, de Kempische groep uit de jaren 70 (en 80?) heeft er ook een plaatopname van gemaakt, naar de optekeningen van groepslid Harrie Franken. Ook zij zongen oeioei, aiai, en niet wup wup wierewierewup.
Franken tekende ze op in Heeze (Kroniek van de Kempen 1988, p. 84) en in Valkenswaard (Liederen en dansen uit de Kempen, p. 502), telkens met gelijkaardige tekst en melodie als hierboven. Afgezien van de herhalingen die anders liggen en de toonaard, is de melodie helemaal dezelfde als hierboven en bij Sterck (als ik haar versie goed uit mijn geheugen ken, toch). Mogelijk hebben die plaatopnames en die TV-uitzending daar wel iets mee te maken?

ik heb ook zo een postkaart in het vlaams maar met de naam hefren

Dit lied (in verkorte versie) werd in tjihapit kamp gezongen. Ik was toen vijf of zes. Een van de weinige herinneringen. Ook het brandganglied herinner ik me nog. Vraag me af of er nog overlevenden zijn die zich dat herinneren.

een variant van de melodie heb ik opgenomen in mijn werk “Het Volkslied in West-Vlaanderen”, onder de titel “Het arme kind””blz. 76 nr 24)
Persoonlijk vind ik de melodie, die ik uit de volksmond heb opgetekend, iets mooier. Maar dat kan wel met mijn West-Vlaams chauvinisme te maken hebben.

Na nog wat opzoekingen: grootste slachtoffer in deze zaak was waarschijnlijk Alexandrine De Kelver (1895-1986) (alias “Riene van Belle”, dochter van Isabella Van Bruystegem). Zij was de moeder van het 13-jarig jongetje waarvan de vader kort na de geboorte was overleden. Zij hertrouwde in 1924 met Theophiel Van Elsen uit Loonbeek, kreeg nog een zoon en 2 dochters met hem maar na 9 jaar huwelijk was ze dus ook haar tweede man en haar eerste zoon kwijt door dit jachtongeval en ze bleef alleen achter met 3 kleine kinderen. Ze is 53 jaar later als weduwe gestorven.

Foto genomen 5 jaar later op een gouden bruiloft in 1938: de dubbele weduwe

Roger Hessel mailt ons:

Dag Johan,

Het lied is in Vlaanderen gekend als “De laatste wals”. Het was in de jaren vijftig van vorige eeuw een groot succes. Als ik me niet vergis werd het op 78 toeren gezongen door Ray Franky, de charmezanger bij uitstek in Vlaanderen toen. In de danszalen was de “langzame wals” gekend als “een frottertje”, omdat hij dicht bij elkaar werd gedanst.
Het lied, of een deel van het refrein, werd in de vijftiger jaren ook gebruikt bij het leger. Wanneer, in de landmacht, dienstplichtigen afzwaaiden, werd de laatste drie avonden de lichten uitgeblazen in fantasie, gespeeld door drie trompetters. Daarin kwam een deel van het refrein van “De laatste wals”.
Een “weetje watje” dat je misschien ook wel weet, maar ik dacht: “het kan nooit kwaad om dit te melden”.

groetjes,
Roger

n.b. Ik ben juist klaar met mijn werk over “Folklore in het Leger”. Daarin heb ik ook de partituur opgenomen van de lichten uitblazen in fantasie.

Het schiet mij nu ineens te binnen dat tijdens WO I door engelse soldaten nog een andere versie van “Auld Lang Syne” werd gezongen om de absurditeit van de oorlog aan te geven:
“We’re here because we’re here because we’re here because we’re here …”
Zie bijvoorbeeld https://youtu.be/UA730QtjOBE vanaf seconde 30 tot seconde 50
Het is ook het titellied van een CD over de slag bij Passendale, van Coope, Boyes and Simpson + vrienden. Het lied staat eveneens op de CD “In Flanders Fields”