Reacties

Beste
Mijn moeder zong indertijd het liedje van de gardeville voor me. Ik zou het willen gebruiken in een toneelstukje maar de tijd moet kloppen. Weet iemand van wanneer dit lied dateert?

Het lied staat ook in “Filosofen van de straat” pag 211 en in het liedschrift van Eugenius Koopman, pag 362, telkens zonder opgave van melodie en met afwijkende tekst.

Ondertussen vonden we een tekstversie in het handgeschreven liedjesschrift van Eugenius Koopman, daterend van circa 1917, getiteld “De blauwe golven”, duidelijk verwijzend naar de originele Franse titel. De tekst & vertaling aldaar is soms vollediger en plausibeler dan die van Tamboer, bijvoorbeeld op het einde van strofe 2:
Ach kindren lief, welhaast zijt gij niet meer,
Richt vruchteloos uw handjes tot den Heer
De wijde zee blijft doof van uw geschrei
Ach kinders lief, ‘k heb met u medelij

Het is dus zeer onwaarschijnlijk dat Lionel Bauwens deze vertaling zelf heeft geschreven.

– Bert Appermont (Componist) : Robert Finn
– Roland Cardon (Componist) : Guy Rodenhof.
– Jacob De Haan (Componist) : Dizzy Stratford en Tony Jabovsky.
– Henk van Lijnschoten : Ted Huggens, Michiel van Delft.
– F.J. Ricketts (van “Colonel Bogey”) : Kenneth Alford.
– André Waignein (Componist) : Rob Ares, Frede Gines, Rita Defoort en Roland Kernen.

Johan, dat nummer van Eddy roos over rik van looy. En dat andere. Heb jij dat in bezit?
Ik zoek er al lang achter.
Efdy roos leeft nog maar wil niks meer met muziek te maken hebben…

Volgens een opmerking op een (anoniem) liedblad is dit ” één van de vele liedjes van Honoré Lagae”. Het is inderdaad te vinden in het boek “Honoré Lagae (1863-1935), volkskunstenaar”, uitgegeven in 1985 door de Kristelijke Bond der Gepensioneerden in Sint-Eloois Winkel. Dat boek bevat een dertigtal (lange) liedjesteksten en plezante illustraties van cartoonist Nesten, maar helaas geen enkele aanduiding over de bijpassende melodieën.

Waarde Johan,
Het lied van de herderin en de jager kon ik in 1976 opnemen uit de mond van mijn nonkel Jef Huyghe (°Wulveringem 1913 – ib. 1990). Hij had een liedschrift (gestart ca. 1935) en zong op familiefeesten. Beroep: landbouwer in Wulveringem.
Misschien enkele interessante tekstvarianten.

Jef zingt, 4de strofe, vers 6:
“’t Is in een koeienstal” en vers 12: “met boerenpap…”

Strofe 5, vers 5: “En als de liefd’u kwelt…” / vers 9: “want zo een jacht zou u verdrieten” / vers 12: “ja, ’t is verdrietig zo ter jacht te gaan…”

Op enkele noten na zingt nonkel het lied ook volgens de meegedeelde melodie.

In mijn eindwerk (1979) beschreef ik de liederen van dit genre als een uitvloeisel van de pastorella.

Ze herinneren sterk aan het aloude, pastoraal-bucolische genre, meer in het bijzonder aan de pastorella. Die liedsoort heeft zich vooral in de 12de en de 13de eeuw in de Provence en in Noord-Frankrijk (inbegrepen het toenmalige graafschap Vlaanderen) ontwikkeld. Het genre was een reactie op het hoofse canzo van de Provençaalse troubadours. Het canzo bezong in hoogdravende bewoordingen de smachtende liefde van de ridder voor zijn onbereikbare, geïdealiseerde geliefde aan wie hij onbaatzuchtige dienst verschuldigd was. Een verlangen dat compleet lucht was, abstract, virtueel. De dichters van de pastorella staken daarmee de draak. De setting is identiek als in het canzo (natuur, idyllische omgeving, enz.), maar de taal is niet hoofs, veeleer volksrealistisch. Soms op het boertige af en recht voor de raap…
Andere mansfiguren die in zulke liedjes opduiken zijn “een heer uit de stad”, “een student”, “een rijke koopman”, enz. Ze lopen met hun fijne, vieze maniertjes allemaal blauwtjes op bij het ongekunstelde vrouwvolk van te lande.
Zo ziet men, denk ik toch, hoe een middeleeuws genre het bij manier van spreken nog heeft uitgehouden (via de mondelinge overlevering) tot ca. de jaren ’20/’30 van de 20ste eeuw.
Groeten,
Jan

Beste Johan, gefeliciteerd met deze schitterende site: teksten, toelichting, partituren, uitvoeringen, enz. Wat kan een mens nog meer verlangen…
Ik mag al 40 jaar zanger zijn van Volksmuziekgroep Sinksenbruid (’t Veurnse) nadat ik daar liederen verzamelde voor mijn thesis “Volksliedonderzoek in Groot-Veurne” (1976-1979) met prof. Stefaan Top als promotor.
“Hoort gij de kanonnen” (bij mij “De kanonnen”) werd me toen voorgezongen door George Toulouse (°Bulskamp, 13.12.1894) die toen in het rustoord Ter Linden in Veurne verbleef. Hij was heel zijn leven landbouwersknecht, boerenwerkman op diverse hoeven.
Ik kon het lied opnemen op een feestje voor de bewoners. George, zelf oudstrijder WO I aan de IJzer, zong het uit het hoofd, met wanhopige mimiek en trillende handen.
Hij had het meegemaakt. Geleerd tijdens de oorlog zelf, zei hij. Detail is dat hij op het podiumpje niet naar zijn toehoorders keek, maar zijdelings naar de tuin links. Omdat hij bijna blind was…
De print van het liedblad hierboven is een fragment van een vliegend blad dat ik uitgaf in onze beginjaren als groep. Ja, de tekst is wat vervormd, zoals in je commentaar staat, omdat George het uit het hoofd zong, niet alles verstaanbaar was en hij misschien ook al een paar passages had vergeten of zelf veranderd.
Als ik je daarmee kan helpen zal ik heel de lijst alfabetisch aflopen en kijken of ik misschien hier en daar wat nuttige info kan bezorgen.
Alvast ook erg bedankt dat Sinksenbruid ook op de site staat.
We hebben ook twee cd’s, de eerste uitgeput maar van de 2de “Levende vers”, heb ik nog wat exemplaren.

Goeie morgen, Mijnheer Johan. Ik ben op zoek naar de tekst van het lied over Maria Peeters en Willy Molkau die zich in 1913 van de kathedraaltoren gooiden omdat ze niet mochten trouwen. Ik kan het niet vinden in het register. Dank voor de hulp!

In een omvangrijk handgeschreven liedschrift van Eugene Koopman (Antwerpen, circa 1917) staat nog een andere variante. Koopman schreef meer dan 500 liedjes over van liedbladen allerhande waarvan we de meeste nergens anders terugvonden … tot nu toe. Waarschijnlijk waren de auteurs te vinden in de vele Antwerpse café-chantants en heeft hij er een aantal uit het geheugen opgeschreven. Zijn tekst van “Ik wou dat ik nog een kindje was” lijkt trouwens een remake van zo’n Antwerpse bard, gebaseerd op wat die zelf had horen zingen door een collega/concurrent en de nieuwe tekst past redelijk goed op dezelfde melodie. Het handschrift van Koopman is niet altijd even duidelijk en bovendien durft hij al eens woorden min of meer fonetisch opschrijven.

‘k Wou dat ik nog een kindje was

Ik kon nog maar pas een zes jaren zijn
Dan wou ik al zo goed als vader zijn
Ja ieder kind heeft dat gedacht
’t Is iets waar men altijd naar tracht
Maar nu ik het zijn nu heb ik toch spijt
Ik denk aan vroeger zo verblijd
Als ik nog zo heel klein
eenieders vriend mocht zijn
Daarom maakte ik dees refrein

REFREIN:
Kon ik het nog maar eens herdoen
Ach wat zou ik het spoedig doen
Als het toch nog maar eens kon
Dat dien tijd eens terug begon
‘k Zeg dan ook altijd gewis
Groot zijn dat het niet plezierig is
En ‘k zeg bij mijn zelven ras
‘k Wou dat ik nog een kindje was.

Ziet eens wat g’allemaal niet moogt doen
Wat nu in strijd zou zijn met het fatsoen
Op d’een of d’ander haren schoot
Zo eens pipi doen, ’t was geen nood
Zij noemden mij dan kleine lieve snuit
Mij kussend deden ze mijn hemdeken uit
‘k mocht slapen bij de meid
Toen was dat geen verwijt
Maar ’t was maar in mijnen jongen tijd

Ik speelde altijd met de meisjes mee
Boven op de zolder of stil op den allee
‘k Mocht dikwijls slapen bij ons mama
Als hij de nacht had onze pa
En als ons meid de grote kuis had gehad
Kropen wij samen in het bad
Wij deden gymnastiek,
Wij maakten paseplastiek
Ge kunt gaan denken dat was magnifiek

Al dat plezier dat is ’t nog niet alleen
Maar last en zorgen g’hebt er dan ook geen
Ge slaapt zolang ge wilt verdorst
Ge moet niet werken voor de kost
G’hebt geen baas of ook in ’t geheel geen wijf
Ge trekt u niets aan van ’t gekijf
Men krijgt al wat men ziet
En allemaal voor niet
Maar zijt ge groot dan hebt ge veel verdriet