Ons Vrouwen

Ons vrouwen

[A] Osc. Tonnos (Kootje) (1945) [C] Jean Vandervinne (1927)

Tegenwoordig is het hier toch zo plezant,
er wordt gedanst en gekust ten allen kant.
Vrouwtjes, groot en klein, dat vind ik niet fijn,
willen bij nen Tommie zijn.
Nee, hun eigen volk dat zien ze niet meer staan,
z’hebben liever Schot, Tommie, Amerikaan.
Waar men gaat of staat,
café of op straat,
Tommie die de klokke slaat

“Allez Tommie”,
roept Stans en Melanie.
En ook Charlotte is zot van die cheri
Gusta, Clara, kussen Tommie, o ja.
Voor een stuk chocola
is het cinema weldra.

Al de vrouwtjes, ’t is gelijk, ’t zij oud of jong
maken er met Tommie graag ne zotte sprong.
Ze roepen: “O. K., wij naar England mee!”
en Tommie lacht er tevree.
Vrouwtjes, scheel en krom, men ziet er met een bult,
’t gezicht gans geverfd en hun haren gekruld,
ze spreken English, ’t zij ridder of mis,
als ’t maar voor nen Tommie is.

M’n schoonmeken is er bekans tachtig jaar,
z’heeft ne kletskop, en een bolle zonder haar;
is dat nu niet kras? Ze geeft volle gas,
danst de Hokey Pokey pas.
Vroeger kreunde zij er van de reumatiek
maar z’is nu genezen als ze’n Tommie ziet.
Ze roept met een air: “Vive l’Angleterre”
als ze Tommie ziet van ver.