Vervlogen geluk
Op de website Historische Drukkerij Turnhout vonden we enkele interessante liedbladen terug, ondermeer van Charles Laureys “de blinde pianist”.
Voor zijn droevig oorlogslied “Vervlogen geluk” vermeldt hij als melodie “In het lommer van den appelboom” en we ontdekten al eerder dat die is overgenomen van “In the shade of the old appletree” (Egbert van Alstyne, Harry Williams, 1905)
Dat origineel was al triestig, maar Laureys zingt met zijn publiek over een actueel onderwerp, de Grooten Oorlog, en zij konden dus moeiteloos meeleven met het lijden van een jong koppel als een nakend huwelijk moet uitgesteld worden omdat de jongeman als soldaat wordt opgeroepen en het nog maar de vraag is of hij ooit levend terugkomt. Vaak niet en in dit lied dus (spoiler alert) ook niet.
Vervlogen geluk
[A] Charles Laureys [C] Egbert van Alstyne, Harry Williams, 1905
Het is een lange tijd geleden,
ja, eertijds, nog voor oorlogsdruk,
dan hoorde men veel minnebeden,
dromen over toekomst, geluk.
Lucien die sprak tot zijn verloofde:
met nieuwjaar wordt gij mijne vrouw
want gij weet dat ik u beloofde
ja een onverbreekbaren trouw.
Maar het paar zo met liefde bezield,
hun toekomst werd door ’t noodlot vernield.
Arm en rijken stand
werd ’t leven verpand
voor de vrijheid van ’t Vaderland.
Maar toch blijf ik u minnen als vrouw,
sprak Lucien vol van liefde en trouw,
met ziel en met hart
blijf’k voor u bewaard,
als ik op het slagveld blijf gespaard.
Op enen lieven lentemorgend,
de zon zond haar stralen zo zacht
op het paar toch vol minnezorgen,
schoon hun de toekomst tegenlacht.
Zij bouwden samen luchtkastelen
in schitterende zonneschijn,
elkanders levenssmarten delen,
en in den echt verbonden zijn.
Sinds het afscheid van haar geliefde
was Roosje gedompeld in rouw.
Het was droefheid die haar thans griefde
nog niet te zijn ja zijne vrouw.
Op zekere nacht in haar dromen
zag zij een visioen vol van pracht,
zag Lucien minzaam tot haar komen
die haar lieflijk naar ’t altaar bracht.
3. En verre in het verwoeste land,
verlaten langs een eenzame kant,
hijgend van den dorst,
met doorboorde borst,
gesneuveld voor Land en voor Vorst,
daar lag Lucien, den dapperen held
stervend neer in het vervrozen veld.
Met z’n laatste kracht
zei hij stil en zacht:
Roosje lief, ‘k heb aan u steeds gedacht.
 |
Partituur * Vervlogen geluk * |
 |
1. instrumentaal
|