Bij de kazerne
Een meisje vrijt met een soldaat uit de kazerne: die mannen zijn ver van huis en dus niet echt te vertrouwen, betoogt de (onbekende) componist.
Zonder bronvermelding (“naar mondelinge overlevering”) gepubliceerd in het “Groot Geïllustreerd Keukenmeiden Zangboek”, oude liedjes verzameld, geordend en ingeleid door Jaap Van de Merwe in 1976
We hebben tekst en melodie een beetje op smaak gebracht en waar nodig gerestaureerd: van de “milizijn” uit de hollandse tekst hebben we bv. opnieuw “milicien” gemaakt.
Bij de kazerne
Ze liepen langs de boulevard,
langs duistre wegen.
Een kus van hem, een kus van haar,
z’was niet verlegen!
Toen klonk de roep van de natuur,
uit maan en sterren…
Zij vielen neder bij de muur
van de kazerne.
Zij vielen neder bij de muur
van de kazerne.
Wat daar gebeurde weet ik niet,
er werd gevochten,
tenminste: ’t kronkelde subiet
in rare bochten.
En zij, waarschijnlijk van de pijn,
begon te kermen;
zo ruw doet vaak een milicien
uit de kazerne.
Zo ruw doet vaak een milicien
uit de kazerne.
Maar ai, een maand of vier vijf reeds
na al dit sollen,
begon het meisjesbuikje steeds
méér op te bollen…
Haar vrijer zag ze nimmer weer,
ook niet van verre…
Waar zit de rover van haar eer?
In de kazerne.
Waar zit de rover van haar eer?
In de kazerne.
Dus meisjes, luistert naar mijn raad,
kijk uit je ogen!
Ga nooit op stap met een soldaat,
je wordt bedrogen!
Hun smoesjes dienen om je benen
wijd te praten,
ze schieten en dan zijn ze weg,
die rotsoldaten!
Ze schieten en dan zijn ze weg,
die rotsoldaten!
 |
Partituur *Bij de kazerne * |
 |
1. Eigen opname 1999
|
2 Commentaren
Ondertussen vonden we enkele varianten van dit lied, al leert ons dat niets nieuws over de oorsprong…
In het boek “Sara, je rok zakt af” (Cobi Schreijer, 1980, Amsterdam) geeft de auteur volgende toelichting:
“Overgenomen uit een uitgave van Neerlands Volksleven (1967), Het lied in soorten waarin een uitgebreid artikel over het authentieke soldatenlied staat..
Het werd in 1934 in het garnizoen in Arnhem gezongen. Het lied heeft een uitgesproken balladekarakter.
Het lijkt me vreemd dat de soldaten dit zelf zingen, of het gebeurt in een moment van zelfkritiek. Soldaten wordt door onze populaire lied-cultuur toch eigenlijk voorgehouden, dat een echte soldaat meisjes in de steek laat, ‘vaste verkering is toch niks voor een soldaat.'”
De tekst van de eerste strofe is vrijwel identiek. Dan volgt:
2. Wat daar gebeurd is, weet ik niet,
Er werd gevochten.
Totdat zij eind’lijk vonden ’t spel,
Waar zij naar zochten.
Het meisje kreeg toen reuzepijn
Al in haar buikje
Dat zal wel van die vrijer zijn
Uit de kazerne!
3. Maar negen maanden, dag en nacht,
Zijn gauw vervlogen.
Toen ’t meisje haar buikje zag,
Was zij bedrogen!
Zij zag haar vrijer nimmermeer,
ook niet van verre
‘Waar is de vader van mijn kind?’
‘In de kazerne’.
4. Dus, meisjes, luister naar mijn raad,
Kijk uit je ogen!
Ga nooit op stap met een soldaat,
Je wordt bedrogen!
Want alle smoesjes, die ze doen,
Zullen je niet baten:
Ze knopen gauw hun gulpjes toe,
Die rotsoldaten!
En zojuist kregen we een kopie van een handgeschreven versie uit de archieven van de familie De Blick in het Hageland. Daarin een paar aanloopstrofen die in de Nederlandse versies verloren zijn gegaan! Het taalgebruik in deze versie stemt overigens beter overeen met wat we in het algemeen bij de marktzangers tegenkomen, maar gezien de mankementen in het rijm heeft onderstaande versie toch ook een hele reeks van mond tot mond overleveringen achter de rug.
1. Vrienden luistert naar mijn lied,
wat hier gebeurde:
een jonge meid die ging op zwier,
wat zij betreurde.
Den avond viel, zij was kontent,
met kloppend hartje,
’t was om te zijn bij haren vriend,
aan de kazarne.
2. Zij gingen samen naar het bal,
als twee geliefden.
Dansen, springen, zingen, overal,
ja, vol plezieren.
Het meisje dacht aan geen getraan,
ze zag hem gaarne.
’t Wordt dan tijd om terug te gaan,
naar de kazarne
3. Zij gingen wandelen langs de boulevard,
langs donkere wegen,
ne kus van hier, ne kus vandaar,
ze zag hem geren.
Maar eindelijk kwamen ze in de duisternis
onder een lantaarne
aan enen hoek van de blinde muur
van de kazarne
4. Wat daar gebeurde, ge weet het wel,
daar werd gevochten
en op den duur vonden z’het spel
waar zij naar zochten
Het meisje was in geen droefheid
en wier zo blijde
maar nu is zij haar bloempje kwijt
aan de kazarne
5. Negen maanden dag op dag
waren vervlogen
toen zij haren misstap zag,
dat zij was bedrogen
En daar zij nu geen troost meer vindt
moet zij hem derven.
Waar is de vader van dat kind?
In de kazarne
6. Nu jonge meisjes voor het laatst,
ziet uit uw ogen:
verkeert nooit met ne soldaat,
want ge zijt bedrogen
en al die klachten die ge doet
kunnen u niet helpen
want ze doen met haast hun broekske toe,
en ze zijn recht … naar de kazarne.
Het lied “Derrière la Caserne” (tekst: Louis Bousquet – muziek: Henry Malfait) gaat dezelfde richting uit, evenwel met een totaal andere melodie en tekst. Het is daar een mengeling van zang en voordracht, zoals dat in een theater-revue gebruikelijk was. Volgens de partituur werd het oorspronkelijk opgevoerd in zaal Eldorado door Bach
In het slotrefrein komt ook hier dezelfde kat op de koord:
C’est derrière la caserne,
contre un mur, dans une rue sans lanterne.
On n’y voit pas bien clair,
ça fait rien, on n’a pas besoin de lumière.
Et dans la nuit sereine,
tranquillement, en vue d’une guerre prochaine,
je lui fais un petit conscrit,
c’est comme ça que je sers mon pays.
Croidel maakte er een plaatopname van: