De mislukte kus

De mislukte kus

Ik ben voorwaar een rare snaak
die goed zijn zaken plooit.
Kussen schijnt mij een groot vermaak,
toch kus ik nimmer nooit.
Ik werk en zwoeg de hele dag
’t is of het mij niet lukken mag.
‘k Ben van mijn meisje strak bewust
maar ‘k heb haar nooit gekust.

‘k Ben van mijn meisje strak bewust
maar ‘k heb haar nooit gekust.

Op ene schone zomerdag
ging ik een wand’ling doen.
En toen ik daar een meisje zag,
vroeg ik haar ene zoen.
Maar toen ik haar een kusje vroeg,
mijn arm om haar halzeke sloeg,
daar zat een speld en ‘k deed mij zeer,
‘k dacht aan geen kussen meer.

daar zat een speld en ‘k deed mij zeer,
‘k dacht aan geen kussen meer.

Eens zag ik Roosje in het veld,
zo heette dat lief kind,
en ‘k ben er vlug naar toegesneld,
ja vlugger dan de wind.
Ik bracht mijn mond op hare mond,
maar ziet eens, een jager zijn hond,
die beet er nijdig in mijn been,
‘k moest van het kussen schéén.

die beet er nijdig in mijn been,
‘k moest van het kussen schéén.

Eens dat ik voor haar woning zat,
ik dacht we zijn alleen,
En ‘k had haar handje reeds gevat,
en drukte dat zo teer.
Maar toen ik wou aan ’t kussen gaan,
nu kwam hare vader daar aan.
De uitslag raadt gij zeer gewis,
‘k liep weer ’n kusje mis.

De uitslag raadt gij zeer gewis,
‘k liep weer ’n kusje mis.

En eens gaf Roosje mij die raad,
tot heling van mijn pijn:
ge ziet daar ’t venster van de straat,
daar zal ik t’avond zijn.
‘k Klom op de leer met blij gemoed,
ik ging voor haar vensterke staan.
Maar zie daar brak dat leerke stuk,
‘k had geen kus, maar een kruk.

Maar zie daar brak dat leerke stuk,
‘k had geen kus, maar een kruk.

Zo gaat het met mij elke keer,
’t is of ’t lot met mij speelt.
Ik vraag mijn meisje nimmer meer,
om een kus of een streel.
Ach ’t lot biedt mij een kwelling aan,
om godswil wat heb ik misdaan?
Toe meisjes lief, heb medelij,
geef zelf een kus aan mij.

Toe meisjes lief, heb medelij,
geef zelf een kus aan mij.