Ernest Claes in “De Witte van Zichem” – Hier zede (hij wees met ’n stok op het eerste plaatje) da keizerskind veur ze moeder staan.
Daar werden veel liedjes gekocht, en enkele boeren zongen bij de laatste koepletten reeds stil mee. Na ieder refrein was er een korte poos waarvan de man met den roode zakdoek gebruik maakte om met zijn geer kletsend tegen het plakkaat te slaan en iets te roepen tot de menschen verder af, om die naderbij te lokken. De muzikant liet ondertusschen eenige zachtere fugen en trillers uit zjijn instrument piepen, waar de kinderen vooral bewonderend naar luisterden. Het wijf verkocht liedjes, stopte ze gewoonweg in de handen van al degenen die om haar stonden, zonder dat ze ’t gevraagd hadden, en dan durfden de menschen al niet anders dan vijf cent betalen om geen complimenten naar het hoofd te krijgen. Bij elke poos kwam het lawaaierige orgeltje van den paardenmolen boven het gerucht weer hoog uitklinken.
Nu volgde een vrijersliedje :
En als mijn lief een pater was
En ik was een begijn
Dan zou ‘k er bij te biechten gaan
Om bij mijn lief te zijn …
en daar had vooral het jonge volk veel spik in. Eenige oudere boerinnen, met kinderen aan hun rokken, verlieten den kring, een beetje geschandaliseerd.
Toen dit uit was duwde de harmonikaspeler zijn ding heelemaal toe, en de andere sloeg een paar keeren geweldig op het gekleurde plakkaat. Met een schorre stem, in een asem, schreeuwde hij daarop : ‘Mense naa zulle we veur den dèrde kier et lieke zingen van het edel kind van Napolion de groête, het schoênste lieke dat er oeit in den Belsjiek gezoengen es in tien komplette, ge hed allegoar al wel van Napolion gehuêrd, diê groête keizer die den hiîle weireld overwonnen haa en die deur de langen duur van den engelsman geklopt wierd te Woaterloê tegen Brussel, dan heet den engelsman diê groête keizer oep het eiland van Sinte Lena oepgesloten in nen doenkere kelder en èm doar ocherme loate kreveere van hoenger en verdriet, want den engelsman heet è slecht karaktèer … Moar dat erm jungske, het kind van diê groête keizer, da wist nie wat er mee ze voader gebeurd was en et kon et oep den duur nie mier verkroppen, en oep ne kiêr zeet èm tegen ze moeder dat èm wilde goan zuke noar ze voader..
Hier zede (hij wees met ’n stok op het eerste plaatje) da keizerskind veur ze moeder staan.‘
(Ernest Claes in “De Witte van Zichem”)
Deze scene werd redelijk natuurgetrouw nagespeeld in de film “De Witte” uit 1932.
Zie ook:
