Ik zoek mijn Leontine
In 1917 schreven Bertal-Mauban en Henri Lemonier een grappige tekst over “Titine”, een troetelnaam voor Christine of Martine. Of Leontine. In feite ging het om een hondje … Leo Daniderff – pseudoniem van Ferdinand Niquet (1878-1943) – bedacht er een leuk muziekje bij. Het werd gezongen in 1924 door Marcelly en een jaar eerder al door Leonce in de befaamde “Moulin Rouge” maar het lied werd internationaal bekend toen Charlie Chaplin er een humoristische sketch rond brouwde in zijn film “Modern Times” die uitkwam in 1936.
In die sketch moet Charlot een lied zingen waarvan hij de tekst niet kent. Zijn liefje maaakt van zijn manchetten spiekbriefjes maar hij maakt iets te enthousiaste bewegingen bij het betreden van de dansvloer en zijn manchetten vliegen door de lucht. Na vergeefs rond te kijken waar ze gebleven zijn lost hij dat op door het hele lied (of althans het refrein) te zingen in pseudo-frans-italiaans.
Volgens sommigen is deze scene in feite een aanklacht en kritiek op de prille geluidsfilm: Chaplin vreest dat hierdoor de aloude kunst van de pantomime in de (stomme) film teloor gaat en maakt zijn punt door met onverstaanbaar geluid en kundige gebaren toch een verstaanbaar verhaal te bezingen. Het was trouwens de allereerste film waarin de stem van Chaplin te horen was. En we zien ook waar Michael Jackson zijn “moonwalk” heeft vandaan gehaald.
We weten niet wanneer de Brusselse marktzanger Pierre De Wilde er een eigen tekst op verzon maar hij “vertaalde” ook de strofes, dus mogen we veronderstellen dat hij zich niet inspireerde op de film van Chaplin maar Leonce bezig zag in Parijs of een plaatopname van Marcelly beluisterde en nazong, circa 1925 dus.
Qua thematiek doet het lied ons meteen denken aan “M’n meisje is verdwenen” van de Ramblers, en ook de muziek en het tempo is er vaag familie van …
Ik zoek mijn Leontine
Refrein:
Ik zoek mijn Leontine
maar kan haar nergens vinden.
Waar mag zij toch verblijven?
Wist ik het, ‘k zou haar schrijven.
Z’is weg met al mijn dingen,
geld, uurwerk, gouden ringen,
toch blijf ik haar beminnen.
Mijn allerliefste teer,
Leontine, kom toch weer,
Leontine, kom toch weer!
Ik ben voor ’t ongeluk geboren,
mijn Leontine is weer heen.
Ach! ’t Is of ik ben gans verloren,
vinden kan ik haar nergens, neen.
Ach God, wat moet ik nu beginnen?
Ben moe van ’t zoeken hier in ’t rond.
’t Is alsof ik verlies mijn zinnen.
‘k Wou dat ik haar toch weder vond.
Zie ‘k word warempel stapelzot:
en overal word ik bespot.
Des nachts kan ik er niet van slapen,
geen stond gaat zij uit mijn gedacht.
‘k Doe anders niets dan geeuwen en gapen,
wist zij toch hoe ik naar haar tracht.
Soms moest ik wel van haar eens horen:
“wel, dommerik, gij zijt voor niks goed!
Waarom gaat g’u niet versmoren
dat gij hier niet meer fretten moet?”
Soms vochten wij als hond en kat
en sloegen gans het boeltje plat.
Mijn leontine hield veel van dansen,
maar werken dat verstond zij niet.
Ook kon zij met de mans goed zwanzen,
nooit had zij kommer of verdriet.
Zij had, geloof ik, vijf, zes vrijers
om mee te gaan naar ’t lustig bal.
‘k Was dikwijls kwaad op die verleiders
maar dan riep zij nog wel brutaal:
“Zeg, kerel, stop maar uwen bek
of ‘k sla u iets in uwen nek.
Maar toch kan ik haar niet vergeten,
zij is mijn allerliefste schat;
ja, moest er iemand van u weten
waar zij woont, zeg mij dan toch dat.
Maar niemand weet van haar te spreken,
misschien is zij weg naar Amerika
of naar and’re vreemde streken,
‘k wou dat ik haar toch vond, o ja:
Ach, Leontine, stelpt toch mijn lij
en kom terug aan mijne zij…
 |
Partituur * Ik zoek mijn Leontine * |
 |
1. instrumentaal
|