Het wijnglas
In 1914 begon Dirk Witte (1885-1932) aan een korte maar opmerkelijke cabaret-carrière.
In 1918 was die carrière al bijna gedaan, niet omdat de oorlog hem het werken onmogelijk maakte – in het neutrale Nederland viel dat nogal mee – maar omdat hij blijkbaar zijn eigen teksten niet kon onthouden… Misschien daarom dat ik de man sympathiek vind!
In het hekeldicht “Het wijnglas” klaagt hij aan hoe de wereldleiders onder mekaar de wereldvrede proberen te herstellen in sjieke danssalons en uitmuntende restaurants – veel haast schenen ze niet te hebben – terwijl de soldaten ondertussen in de meest onmenselijke omstandigheden aan het front werden afgemaakt.
Het gedeelte over de arme soldaten – de strofen zeg maar – zijn een droevige wals, de refreinen zijn in 4/4 en sneller; de ergernis knalt er vanaf.
hoe het ging die dag aan’t front.
Zoveel honderd weer gevallen,
zoveel duizend weer gewond.
Zoveel kind’ren zonder vader,
zoveel moeders zonder kind.
En we vragen wanneer eens toch
dat gemoord een einde vindt?
Maar des morgens, welk een vreugde,
lezen w’in het ochtendblad,
dat er een banket geweest is
in de een of and’re stad.
Waar Lloyd George heeft gedronken
op het welzijn van zijn land,
waar de oorlog werd gewonnen,
met het wijnglas in de hand.
’s Avonds lezen w’in de kranten
weer een schip getorpedeerd,
zoveel mensen uitgevaren,
zoveel maar teruggekeerd.
Zoveel tonnen graan verloren,
zoveel monden zonder brood,
zoveel vrouwen, zoveel kind’ren,
dichter bij de hongerdood.
Maar des morgens, welk een vreugde,
lezen w’in het ochtendblad
van een rijk en deftig feestmaal
in de één of andere stad.
Waar “der Kaiser” heeft gedronken
op z’n uitgehongerd land
en “den alten Gott” geprezen
met het wijnglas in de hand.
Elke dag brengt nieuw’ ellende
nieuwe armoe, nieuwe rouw.
Elke dag krijgt ons vertrouwen
in de mensen weer een knauw.
Angstig vragen we hoe lang nog
deze oorlogswaanzin duurt.
Welke afgezant des duivels
deze wereld toch bestuurt?
Ernstig gaan de diplomaten
naar hun feestmaal en banket.
Satan heeft, aan ’t hoofd der tafel,
zich als schenker neergezet.
En hij vult dan met een grijnslach
telkenmale tot de rand
met het rode bloed der volk’ren
’t willig wijnglas in de hand.
 |
Partituur * Het wijnglas * |
 |
1. instrumentaal
|
|
2. Het wijnglas - Jean-Louis Pisuisse
|
1 reactie
De vzw Notenkraker die zangkoren van Wuustwezel-Braken groepeert maakte zelf een soort musical over WOI onder de titel “De Laatste Brief”. Ze haalden heel wat inspiratie uit de website en de bewerkte partituren van Wreed & Plezant. Fragmenten zijn te vinden op YouTube