Zij wil gaan trouwen maar van moeder mag het niet
Harry Franken meldt in “Van zingen en Speule”, in deel 16 van “De Kroniek van de Kempen“, 1997, dat hij onderstaand liedje ontdekte in een schriftje van Jan Bots uit Lommel. Die copieerde in 1934 de tekst van een marktzangersblad gedrukt bij H. Tuerlinckx-van Noten te Aarschot, gezongen op de melodie van Lison-Lisette, een compositie van Ch. Borel-Clerc die we al kennen van het lied over de Lustige Velomaker.
Een achttienjarig meisje meent dat ze de man van haar leven heeft ontmoet en ze wil er mee trouwen want dan heeft ze bestaanszekerheid voor de rest van haar leven (dan is ze “uit het verdriet”). Een frontale botsing kondigt zich aan want de moeder wil er totaal niks van weten, “ik zie u nog liever creveren dan in het huwelijk te gaan.” De dochter zegt dat ze er dan met haar lief vandoor zal gaan, zo vastbesloten is ze, maar de moeder is niet te vermurwen. Ook niet als de dochter haar eraan herinnert dat ze zelf toch ook jong getrouwd is, blijkbaar geen valabel argument. Tenslotte zegt de koppige jongedame dat ze er echt wel vandoor gaat, “nooit en ziet gij mij toch niet meer”. Maar mama is al even koppig in haar verzet. Hoe het verder afloopt wordt aan de fantasie van de toehoorders overgelaten.
De tekstschrijver heeft zich in allerlei bochten moeten wringen om zijn woorden te doen aansluiten bij de gekozen melodie, een probleem dat we wel meer tegenkomen bij marktzangers. Maar daar maalden de toehoorders niet om, als het maar met vuur en overtuiging werd gebracht. De amusementswaarde was van groter belang dan de litteraire kwaliteit, tenslotte had het gros van het publiek hoogstens de lagere school afgewerkt.
Zij wil gaan trouwen maar van moeder mag het niet
Moeder ik en ga er nu trouwen
met een jongen gij kent hem niet.
Ik zie dat er zovele vrouwen
trouwen en zijn uit het verdriet.
Ik en denk dat als dat gij zijt tevreden
en zeg van ja, ik toon u mijn minnaar.
Moeder lief, gij moest het toch eens weten,
hij is zo fijn gekruld en zwart van haar.
Ach meisje luistert hier,
maar trouwen doet gij niet.
Refrein:
Gij moet mij daarvan niet spreken
neen, dat kan ik niet toestaan.
Ik zie u liever nog kreveren
als in ’t huwelijk te gaan.
En laat er al uw liefde varen,
want trouwen, zeg ik, doet gij niet.
Gij zijt er nog maar achttien jaren,
meisje luistert, het mag niet.
Wel, als ik van u niet mag trouwen
dan zal ik met hem mede gaan
en dan zult gij het u berouwen
zonder hem kan ik niet bestaan.
Moeder lief, met hem zal ik gaan wonen
ja, ook op een kamer, ja met hem alleen.
Ik moet hem en hij mij zijn trouwheid tonen
want zonder hem leef ik ja in geween.
Ik zeg u meisje lief,
neen, trouwen doet gij niet.
Moeder hoe kunt gij toch zo spreken
weet gij niet meer dat gij hebt gevrijd?
Zijt gij uwen tijd dan vergeten
dat gij vader minde met vlijt?
Dat gij er trouwde ja, dan ook tesamen
en nu verbiedt gij mij dat hier
omdat ik nog maar pas ben achttien jaar geworden?
Ach, laat mij trouwen, breek niet mijn plezier.
Ik zeg u meisje lief,
neen, trouwen doet gij niet.
Wel, dan wil ik u gaan verlaten
nooit en ziet gij mij toch niet meer.
Als het dan bij u niet kan baten
wil ik leven voor hem alleen.
Want voor mij is er niemand op de aarde
die mij kan geven meer van zulke vreugd.
Ik ga nog liever naar de woeste baren
als gij niet geeft met hem den echten trouw.
Ik kan het niet toestaan,
ge kunt niet trouwen gaan.
 |
Partituur * Zij wil gaan trouwen maar van moeder mag het niet * |
 |
1. Geluidsopname op 78-toerenplaat (fragment)
|