Julien De Wolf vertelt (1)
in “Mededelingen van de Heemkundige Kring Erpe-Mere”, Jg. VII nr 3 – juli 1967
Het was dus van in mijn kinderjaren geweten dat ik talent had om te zingen en dat weten Meester Middeleer en meester Keymeulen wel, want ik werd rap aangeduid als voorzanger bij de schoolfeesten.
Ik was amper veertien jaar toen we op een mooie zomeravond, zittend op de graskant, de straat in rep en roer brachten en het gebeurde in het jaar 1928 in volle zomer ’s avonds dat mijn broer Valery en nog enkele anderen ons wilden trakteren in de welbekende café «De Tunnel», aan de brug over de Oudenaardsesteenweg bij Siradin, bijgenaamd de Viggerinne. Daar had ik maar pas een bock of twee gedronken of de kleine Wolf werd op de stoel gezet en ik moest zingen van “Lena, mijn schone“; van “het Bastaardkind” en “de Moord van Erpe-Mere” uit de jaren 1923-24 ongeveer, dat ligt nog in ieders geheugen. Het werd daar een heel festijn, want m’n broeder Valery kende er ook wat van.
Doch het schoonste van al, het werd laat in de nacht en vader Siske Wolf dacht er anders over: «Watte, watte, voor ne snotneus van veertien jaar…» en de rest moet ik niet zeggen. Ik werd verwarmd voor ik in bed lag, maar kom, een kermis was een geseling waard… en dat was mijn eerste Café chantant op zijn Brussels gezegd.
Honderden van deze gelegenheden heb ik daarna gekend, want mijn oudste broer Jef stak er zijn krukken onder en ik zeg U maar dat: Jef kon ook zijn stuk staan en dit reeds van in de bange oorlogsjaren toen hij en Jantje De Schrijver van de Kraainest moesten vluchten voor de Duitsers. Maar toch hadden ze nog de lef om er op uit te trekken als liedjeszangers en dit naar Herzele met het liedje : “Wee u, Duits!” Doch ze waren rapper terug op de Kraainest dan ze er weggetrokken waren. Adriaan De Schrijver had een schuur vol stro en zij daar vol schrik van onder in, tot Mien Schrijn zijn Tinne tegen de avond kwam roepen: «Halé, zotten, komt er nu maar uit !». Dat vernam ik vele jaren later van Jantje en Jef persoonlijk.