De waterplas
In een klein beduimeld schriftje uit het archief van de familie Nijs staat met blauwe inkt het verhaal van de “waterplas” beschreven.
Een jongeman gaat op een mooie zomerdag wandelen in de vrije natuur en komt langs een grote wei omringd met bomen en in het midden een grote waterplas, zeg maar een vijver. Tot zijn verbazing ziet hij ook een vrolijke jongedame aan de rand van dat water zitten die denkt dat ze helemaal alleen is daar. Ze trekt al haar kleren uit en gaat het water in. De jongeling blijft gefascineerd kijken vanachter de bomen. Dan heeft hij een idee: hij haalt haar kleren weg! Even later komt het mooie meisje uit het water en raakt uiteraard in paniek. De jongeman ziet zijn kans en zegt dat ze haar kleren terugkrijgt op één voorwaarde: “Laat ons een wijl in vreugde leven, mijn wil is groot ach liefste zoet.” Zij kan niet anders dan haar “maagdenbloem” opgeven maar beklaagt zichzelf: “Als het nu toch zo wezen moet, vaart wel gij zuivre bloem geprezen.” en “Uwe plezieren zijn mijn malheuren en een verdriet mijn leven lang”.
Boekwerk van Roger Hessel, 1980
Geen happy end en evenmin een duidelijke zedenles …
Via het boek “Het Volkslied in West-Vlaanderen” konden we er een melodie op plakken die door Roger Hessel werd opgetekend bij Oscar Laleman in Koekelare circa 1970. Het lijkt me zowel qua tekst als melodie uit de 19e eeuw te stammen.
De Waterplas
’t Was in een mooi zomerseizoen
Dat ik naar buiten was getreden
Om ene wandeling te doen
Buiten al in het jeugdig groen
‘k Passeerde daar langs ene weide
AI waar er een mooi bosje was
Die daar beplant was langs alle zijden
En in het midden een waterplas
Die daar beplant was langs alle zijden
In het midden in het midden een waterplas
Ik vond daar zo een lustig kind
Die langs het water was gezeten
Gelijk men vele meisjes vindt
Die op het baden zijn gezind
Ik dacht kon ‘k mij die bloem bezorgen
Dan was mijn wille gans volbracht
Ik hield me stil in het bos verborgen
Om te weten haar gedacht
Ik hield me stil in het bos verborgen
Om te weten om te weten haar gedacht
Ze zette haar neder in ’t gras
En ze begon haar te ontkleden
Ze dacht dat er niemand en was
En sprong al in die waterplas
Opeens begon mijn hert te kloppen
Als ik daar hare schoonheid zag
Met haar twee schone ronde knoppen
Die aan haar jeugdig lichaam stond’n
Met haar twee schone ronde knoppen
Die aan ’t jeugdig aan haar jeugdig lichaam stond’n
Ik dacht aan ene slimme vondst
Van hare kleren te gaan halen
Ik hield me stille langs de grond
En nam het pakje waar het stond
Maar zij had mij nog niet vernomen
En ene korte tijd nadien
Was zij al uit die plas gekomen
En riep och god mijn kleren kwijt
Was zij al uit die plas gekomen
en riep och god, en riep och god mijn kleren kwijt
Ze stortte daar zo menig traan
Voor het verlies van hare kleren
Ze dacht ach god wat nu gedaan
Hoe moet ik nu naar huis toe gaan
Wat gaan de mensen van mij praten
En de jonkmannen bovenal
Als ik door één, door twee drie straten
Poedelnaakt passeren zal
Als ik door één, door twee drie straten
Poedelnaakt poedelnaakt passeren zal
Ik kon daar ook niet blijven staan
Ik moest ook mijne wil volbrengen
Ik ben dan tot bij haar gegaan
En sprak haar schone woorden aan
Laat ons een wijl in vreugde leven
Mijn wil is groot ach liefste zoet
En uwe kleren die krijgt ge weder
maar schenkt mij uwe maagdebloem
En uwe kleren die krijgt ge weder
Schenkt mij uwe schenkt mij uwe maagdebloem
Als het nu toch zo wezen moet
Vaart wel gij zuiv’re bloem geprezen
Geef mij mijn kleren en mijn goed
Ziet dat gij maar uw lust voldoet
Maar hetgeen hier nu zal gebeuren
Is tegen mijne wil en dank
Uwe plezieren zijn mijn malheuren
En een verdriet mijn leven lang
Uwe plezieren zijn mijn malheuren
En verdriet, ja en verdriet mijn leven lang.
 |
Partituur * De Waterplas * |
 |
1. instrumentaal
|