Mieleke

Mieleke, stoot vanachter aan het wieleke

[A] onbekend [C] onbekend

Langs bos en heidestruiken zag ik Paulientje blij
met een karreken en twee kruiken gaan melken naar de wei.
Maar toen ze haar hoofdje draaide, liep het karreken in de sloot
en ’t arme meiske klaagde aan mij haren bittere nood

Mieleke, Mieleke,
stoot ne keer van achter aan mijn wieleke.
Mieleke, Mieleke,
stoot ne keer van achter aan mijn wieleke.

Ik stiet vol medelijden, ‘k ben van een sterke soort.
Ik deed de wieltjes draaien en dat karreke bolde voort
Maar nu, gelijk tevoren, die meid nen tweede keer
geraakt’ in diepe sporen en zij riep tot mij alweer

Mijn mouwkens rap oprollen deed ik van goed humeur
Ik deed dat karreken bollen tot voor Paulientjes deur.
Daar kusten wij ons beiden, wat zoet genot, o Heer,
en zij riep bij het scheiden wel meer dan honderd keer

Ik zei dan zonder liegen: “Zowaar mijn naam is Miel,
voor u wil’k gans mijn leven ja stoten aan dat wiel.”
Paulientje was tevreden gelukkig ook daarbij;
zij kwam met rasse schreden en hoort eens wat ze zei:

Ik trouwde met da meisken, zo leefden wij getwee,
ik en dat aardig sijsken gelukkig en tevree.
God schonk ons om te beginnen een tweeling kloek en fijn.
Dat was er naar haar zinnen en zij zong dit refrein

Een reeks gelijk een ladder schonk ons den Opperheer
’t Is de twaalfde pagadder die ik hier deklareer.
Mijnheer pastoor, verwonderd, schonk mij een sigaarken fijn
en hij riep overdonderd al lachend dit refrein

6. Mieleke, Mieleke,
gij hebt flink gestoten aan haar wieleke
Mieleke, Mieleke,
gij hebt flink gestoten aan haar wieleke

Nu weegt mijn lief Paulientje wel honderd op de kop.
Ze zit nu op een stoeltje en kan geen trap meer op.
En moet ze dan naar boven, stoot ik er achter aan.
Wie kan dat nu geloven dat zij blijft zingen van:

7. Mieleke, Mieleke,
stoot nog eens van achter aan mijn wieleke.
Mieleke, Mieleke,
stoot nog eens van achter aan mijn wieleke.