Een brandend schip in volle zee
Leon Vanderplancke vertelt over de gevaren op zee. Het gaat m.i. niet over één welbepaalde gebeurtenis die we ook in een krant zouden kunnen terugvinden. Hij lijkt zich wel een beetje te hebben laten inspireren door de hartverscheurende scenes die rond het zinken van de Titanic in de kranten waren verschenen, al of niet ontsproten uit het op sensatie beluste brein van een redacteur.
Daar waar Vanderplancke terwille van de melodie de grammatica had heruitgevonden hebben we geprobeerd de tekst verstaanbaarder te maken.
Een brandend schip in volle zee
899 [A] Leon Vanderplancke [C] Benech (+1925)
Daar brandt een schip in zee, ach hoort de mast die kraakt
en door de rook waren de passagiers ontwaakt.
Het vuur omringt ze t’allen kant,
ze gillen van angst tegen de wand.
Wie redt uit de kajuit ’t achtergebleven pand
van deze vrouw die staat met opgeheven hand?
Neen, ’t ontsnapt niet een zeek’re dood
elk zocht redding in deze nood.
Maar d’arme vrouw
heeft zo moedig en gezwind
’t leven gewaagd
al voor haar dierbaar kind.
Door ’t knett’rend vuur
dat ’t voordek reeds verslindt
ja zo sprong zij roek’loos van zin
de vlammen in.
’t Brandend schip, steeds de speelbal van de oceaan
en dat biedt op het dek zo menig schouwspel aan.
’t Vaartuig dat nog in vlammen stond
ging hen verbranden op diene stond.
Niets blijft hun meer over dan ene ranke boot
die d’arme liên kan redden van gewisse dood
en te midden der duisternis
hoort men gegil en dood gekis.
Helaas, helaas,
de te smalle boot alleen
die was voor al
die mensen veel te klein,
toen de stuurman
nu daar opeens verscheen
was de boot tot zinkens belaên,
moest wel vergaan.
Wij verzinken zo niet een man de boot verlaat,
de zee dreigt allen te verzwelgen, riep hij kwaad.
Een man er uit, die vrouw in zee
of wij verdrinken met allen mee.
Neem daar het knaapje, zo riep weer die ruwe stem,
kom, ruk het uit moeders armen, in zee met hem.
En men grijpt het onschuld’ge schaap
maar zijn vader sprong voor de knaap.
De stuurman snauwt:
kies beiden het staat u vrij,
wenend sprak hij:
wel dan treft ’t noodlot mij
en voor het oog
van vrouw en kindje zoet
sprong den armen vader met moed
daar in de vloed.
 |
Partituur * Een brandend schip in volle zee * |
 |
1. instrumentaal
|
Bronnen: zangwijze: "Dolorosa" (1925) liedblad Leon Vanderplancke uit verzameling van Florent Meert (MUZ0734 pag. 209)