Vaders heengaan

Vaders heengaan

[A] René Vangeersdaele (?) [C] onbekend

De dag komt aan, de zon komt mij ’t ontwaken
mijn droeve dromen zijn weer reeds ontvlucht.
Zou vrouw en kinderen nog zijn in leven?
Als ik zulks denk slaak ik een zware zucht.
’k Zag hen voorheen aan mijne zijde scharen,
hun lieve blikken schenen mij zo zoet.
’k Zie nog de tranen langs hun wangen vloeien,
doch ’k ben van hen gescheiden met veel moed.

1. Dien nacht vergeten zal ik nooit,
toen mijnen plicht mij riep ten strijde.
’k Zag vrouw en kinders aan mijn zijde,
’t was voor ons beiden groot verdriet:
’t duurt toch zo lang eer ik hen wederzie.

Ach droeven nacht die wij moeten beleven,
het Vaderland riep ons ten strijde heen
op ’t onverwacht, het uur dat was geslegen,
misschien voor eeuwig scheiden wij vaneen.
In onze woon was alles droef en treurig,
o droeve nacht eer vader henen gaat.
Ja kort daarop, wat moest en zou gebeuren,
men zag vader vertrekken als soldaat.

2. Dien nacht vergeten zal ik nooit, …

Nu zit hij daar zo moedig aan het strijden
doch ver van hem is zijne teed’re kroost.
In hare woon bij hunne lieve kinders,
zij bidt en treurt, vraag God wat er gebeurt.
“Uw braven Va heeft zich met moed gegeven,
ja ’t is een held, dat zweer ik u zo duur.
Hij zal voorwaar zijn laatte krachten geven
ofwel bezwijken onder ’t kogelvuur.”

3. Zo sprak de moeder, ’t harte brak,
zij kwam zich in tranen begeven.
“Moest uwen vader ginder sneven,
het waar ook gauw met ons gedaan,
wij gaan met hem het donker graf in gaan.”