Verboden liefde
Een welgesteld meisje is dolverliefd op een simpele volksjongen en dat wordt door haar ouders – of in elk geval haar moeder – niet getolereerd. Maar het meisje zet door. Als ze zwanger wordt grijpt haar moeder in: ze legt de pasgeborene op een drukke plaats als vondeling, zonder medeweten van de jonge moeder of vader: die maakt ze wijs dat het kind gestorven is kort na de geboorte.
Verboden liefde
[A] onbekend [C] Johan Morris
Hoewel men het verboden had
schonk zij haar jeugdig hart
aan enen man.
Maar hij was van de werkersstand,
zodus die liefdeband
kon niet bestaan.
1-2. En toch deed zij haar zinnen,
zij bleef hem teer beminnen.
Op enen berg daar zo hoog en zo groot
zwoeren z’elkander getrouw tot ter dood.
De macht kwam te benijden
het paar vaneen te scheiden.
Men dreigde haar op te sluiten in ’t geheim,
de liefde mocht voor haar niet zijn.
Hun liefde had het ver gebracht,
zij was in zwangerschap,
dus ’t was te laat.
Het meisje werd verborgen, ja,
haar lief wist niet weldra
waar z’henen was.
Maar dan op een zekeren dag,
wijl z’in de pijnen lag
smeekte zij teer:
“Moeder, waar is mijn kindje klein,
’t mag niet verborgen zijn,
geef het mij weer !”
3-4. De macht deed ’t meisje kwijnen,
haar kind dat moest verdwijnen,
en medelijden dat kenden zij niet,
een vondeling was ’t kind in het verschiet.
Zo is ’t verschil der standen,
die breekt de liefdebanden:
zij noemen het schand dat een werkmanskind
door een rijke maagd wordt bemind.
’t Bericht deed haar verdriet zo groot,
dat haar wichtje was dood,
was dat wel waar?
Zij vroeg met smart dan bovendien
haar dode kind te zien,
maar niets was daar.
 |
Partituur * Verboden liefde* |
Bronnen: Tekst uit het liedjesschrift van A. De Beleyr, 1925, gepubliceerd door Alfons De Belie in "Zo werd gezongen"
1 reactie
Volgens het liedjesschrift van Clara en Julia Lambrecht uit Aalter, circa 1942 geschreven, lied nr 7, werd dit oorspronkelijk gezongen op de melodie van “Le bâtelier de la Volga” van Emile Liétard.