Een misverstand (alias “De Clarinetzak”)

Een misverstand

[A] Karel Waeri [C] “het spooklied”

Te Eeklo, ’t is van hier niet wijd,
bestaat een societeitje
alwaar dat men op korten tijd
muziek leert in dat steedje.
Peer Cies, ne slimme gast,
had alles seffens vast
en na een maand te leren,
de chef gaf hem een instrument
de clarinet, och Here
als fluite daar gekend,

als fluite daar gekend.

Peer Sis, hovaardig als een pauw
die leerde goed de fluite,
waarop hij spoedig en algauw
een airke kon vanbuiten.
Als ’t repetitie was,
op d’ure juist van pas
zijn fluit onder den arrem
was onze Cies altijd present.
Soms gaf de chef hem warrem
d’hand van contentement,

d’hand van contentement.

Nu zeek’ren dag niet lang geleên
kwam Peer Cies opgetogen
al naar de repetitie weer,
de chef sloeg juist zijn ogen
op Cies zijn instrument,
en seffens sprak de vent:
Peer Cies ge moest u kopen,
’n zak waardat g’uw fluit in steekt
van daarmee bloot te lopen,
’t gebeurt soms dat ze breekt,

’t gebeurt soms dat ze breekt.

Peer Cies keek hem beteuterd aan:
wel chef, waar kan ‘k da krijgen?
Te Gent, zo sprak de braven man
daar vind je die vaneigen.
En zie, ’t was hem gedaan,
Peer Cies was al aan ’t gaan
te voet op een paar schuiten
totdat hij kwam aan den Bazaar,
maar zakken voor zijn fluite
verkocht men niet aldaar

verkocht men niet aldaar.

’t Is niets zei Cies, ‘k zal elders gaan,
‘k zal verder eens gaan ziene.
En zie, de jongen bleef nu staan
voor Schampheleir’s vitrine
waar alle soorten waar
te kopen lag aldaar.
Terstond trok hij naar binnen
waar ene juffer die daar dient
hem vroeg voor te beginnen:
wat zoudt gij willen vriend?

Wat zoudt gij willen vriend?

Peer Cies keek rond op zijn gemak
en hij begon te spreken:
Madam, geef mij ne keer ne zak
voor mijn fluit in te steken.
Die winkeljuf zei kwaad
op zijne grove praat:
Als gij achter vandage
zoiets moet hên, maakt dat ge ziet
capote anglaise te vragen,
dat is zo lelijk niet,

dat is zo lelijk niet.

En zie, zo ging de juffer voort,
‘k heb er van alle soorten.
Ik heb er met en zonder boord,
‘k heb brede, lang en korte.
Dat zijn kapote anglais
gelijk ge ziet heel frais
’t is waar, zei Cies, ’t zijn fijne
maar toch nog niet naar mijnen zin,
ze zijn al veel te kleine,
mijn fluit kan daar niet in,

mijn fluit kan daar niet in.

Die winkeljuf ten einde raad
die niet en kon verkopen,
zei: wacht een beetje, kameraad,
‘k zal om madam eens lopen.
Maar toen ze binnen ging
dacht ze: wat aardig ding,
dat heb ik nooit geweten
die gast moet iets bijzonders zijn,
‘k zou dat eens willen meten
al is’t da’k  kwezel ben,

al is’t da’k  kwezel ben.

Een paar minuutjes nu nadien,
Madam kwam afgesteken
en als ze ’t boerken had gezien,
begon z’hem toe te spreken.
‘k Heb daar vernomen vriend
van ’t meisje dat hier dient
dat z’u niet kan gerieven
maar ik zal u voldoen, mijnheer,
en als ’t u zal believen,
toon mij uw fluit ne keer,

toon mij uw fluit ne keer.

Ba ja, zei Cies nog g’heel habiel,
ge moet ze goed beletten.
En zie, vanonder zijne kiel
haalt hij zijn clarinette.
Als die madam dat zag
dan schoot ze in een lach:
‘k geloof het wel, verdomme,
dat daar geeneen kapote op gaat,
loop naar den Duvel omme.
En Cies die vloog op straat,

en Cies die vloog op straat.