Een dief uit vaderplicht

De dief

807 [A] [C] onbekend

Wat is ’t bestaan met smarten mij omgeven.
Als werkeloos dwaal ik nu reeds een jaar,
’t geen mijn gezin in d’armoe heeft gedreven.
De hongersnood is toch zo pijnlijk zwaar.
’t Kon langer niet, ’t mocht zo niet blijven duren.
Mijn plicht roept mij te stelpen hunne nood.
Het hart bezield vol moed en zonder vrezen,
ijlde ik heen en toen stal ik een brood.

Een dief dat ben ik, ja ’t is waar.
Dien naam klinkt mij zo vol afgrijzen!
’k Moest toch mijn vrouw en kind’ren spijzen
die hadden honger en verdriet!
Daarom stal ik, bedelen durf ik niet.

Als trouwe knecht met moed en vlijt omgeven,
werkte ik steeds voor gindsen rijken heer.
Omdat ik streed voor meerder loon en leven,
dankt’ hij mij af, geen werk gaf hij mij meer.
En nergens nog is werk voor mij te vinden.
Als opstandaard verjaagt men mij steeds heen
En moest daarom de honger ons verslinden.
Oh neen, meneer, dat zweer ik, neen, o neen.

Ik voelde mij door bittre wanhoop treuren
als ik mijn kroost, nog allen bitter klein,
naast moeder zag, dat deed mijn hart verscheuren.
En wenend, ja, ’t was van den hongerpijn.
Kinderkenslief, sprak zij, ik kan niets geven,
geen kruimel brood, en sloot z’in d’armen dicht
En toen heb ik den diefstal maar bedreven.
Ik werd een dief, maar ’t was mijn vaderplicht.