Zij was te jong om te verkeren
Roos Tessens uit Kasterlee zong circa 1975 op vraag van Herman Van Gorp ongeveer 130 oude liedjes bij elkaar, terwijl zijn bandopnemer draaide. Van enkele van die liedjes hebben we dankzij Rob Van Deun een copie van die opname mogen beluisteren, ondermeer de belevenissen “Van Julia”.
Bij beluistering herkenden we de melodie van “Mont’ là-dessus et tu verras Montmartre” en dat werd achteraf bevestigd toen we onze database afscanden naar flarden tekst uit het lied. We kwamen uit bij lied nr 186 in het boek met de verzameling liedbladen van “Lionel Bauwens, de onvergetelijke Tamboer”, samengesteld door Roger Hessel. Tamboer vermeldde als zangwijze “Monte la d’sus”, dus geen twijfel meer mogelijk.
Het verhaal van de 16-jarige Julia komt ons bekend voor en haar wacht hetzelfde lot als haar leeftijdsgenote Rozalie in het lied “Dat komt van ’t vrijen” van Achille Coppenolle. Het is zeker niet de enige keer dat er een gelijkenis te bespeuren valt tussen liederen van Coppenolle en Tamboer, ook binnen het wereldje van de marktzangers werd er al aan “industriële spionage” gedaan…
Zij was te jong om te verkeren
[A] Tamboer [C] Charles Borel-CLerc
“Moeder, ‘k moet u wat vragen!”,
zo sprak een meisje fijn,
terwijl ze stond te loeren
van achter het gordijn.
“Ziet, ginder staat te wachten
in regen en in wind,
met sombere gedachten
want ik word door hem bemind.
Toe, moeder, zeg het mij,
en maak mijn hartje blij.
Laat hem toch binnen komen
om te rusten aan mijn zij!”
Julia! Julia!
’t Is nog veel te vroeg om te verkeren.
Nog zo jong en zo klein,
en gij lijdt al door de liefdepijn, gij venijn.
Julia! Julia!
Steekt het vrijen, minnen uit uw zinnen.
Gij hebt tijd genoeg,
het is nog veel te vroeg,
om jongens te beminnen.
“Wel moeder,” sprak het meisje,
“gij zijt toch wonderbaar.
Laat mij met hem verkeren,
ik ben al zestien jaar.
Wij zullen ons gedragen
aan al hetgeen gij zegt.
Blijf mij niet langer plagen
want luistert, dit is echt.
Hij is van goeden stand,
zijn vader leurt met zand
en later als wij trouwen
zijn wij zeker vast geklant.”
Zij leefde zonder zorgen,
lachte met moeders gril,
hield alles goed verborgen
en zij deed hare wil.
Maar nog geen jaar vervlogen
sedert zij werd bemind,
werd Julia bedrogen,
haar harte was verblind.
Zijn woord van minnepijn
was liefde in de schijn
en stille zong het meisje
aan het wiegje van de klein:
 |
Partituur * Zij was te jong om te verkeren * |
 |
1. instrumentaal
|
|
2. Van Julia - Roos Tessens, Kasterlee (1975)
|