Moedersmart

Moedersmart

[A] Peeters – Van Gestel [C] René de Buxeuil (1913)

In d’hoofdstad ging alles zeer lustig,
het was juist op St.-Maartens dag
toen een vrouwe met droeve blikken,
stil wenend in haar venster lag.
Want zij verwacht haar goede jongen,
die vol van moed ten strijd ging heen.
Thans kijkt zij toe met zoet verlangen,
wat daar in de verte verscheen.
Ons leger trok de stadspoort binnen,
aan ’t hoofd Koning en Koningin.

Och wat een blijde dag,
voor deze arme moeder.
Wijl zij rustig toe zag
Bad zij den albehoeder,
God wil mij hulpe bien.
Aanhoor toch mijne bede,
het is zo lang geleden.
Laat mij mijn kind weerzien!

Twee uren lang is zij gezeten
aan ’t venster tussen vrees en hoop;
de laatste troepen zijn reeds henen,
wanneer de angst haar hart bekroop.
Ja liever zou ze zijn gestorven.
’t Leven is haar van gener waard’
Sinds drie jaar heeft zij niks vernomen,
viel haar zoon of bleef hij gespaard?
En met hare handen gevouwen
snikte zij luid de arme vrouw:

Och wat een droeve dag
voor deze arme moeder
Haar stemme klonk zoo zacht
O God, mijn albehoeder
wil mij toch hulpe bien,
verstoot niet mijne beden,
‘k Heb reeds zo veel geleden,
laat mij mijn kind weerzien.

En ginds ver op een eenzaam plekje
van Vlaanderens heiligen grond,
daar staat op een heuvel een kruisje
waar d’held zijn laatste rustplaats vond
Veldrozen groeien er in ’t ronde,
de vogelen zingen hun lied
als wilden zij ons blij verkonden:
vergeet den Yzerheld toch niet!
Gedenk hem steeds, die heeft gegeven
voor de vrijheid zijn bloed en leven.

En ginds in hare hut
zit een moeder te wachten.
Haar kracht is uitgeput,
verward zijn haar gedachten.
Neen, zij beseft niets meer.
Als men haar komt verhalen,
dat haar zoon is gevallen
op het slagveld van eer.