De stervende soldaat
Dit lied deed me denken aan een scène uit de TV-reeks “In Vlaamse Velden” waarin het jonge hoofdpersonage in een tot modderpoelen herschapen slagveld op zoek gaat naar haar geliefde.
In het lied is het eigenlijk nog een pak erger want het gaat om een jonge moeder die alleen achterblijft met een klein kind.
De melodie is waarschijnlijk gebaseerd op “La valse des ombres” (1912, Paul Ségo) dat we al eerder tegenkwamen bij “Als de klokke slaat” en later ook bij “Hoort gij de kanonnen“. Deze keer hebben we ons echter niet gebaseerd op de originele muziekpartituur en op oude plaatopnames maar op de melodie die Walther Van Riet noteerde circa 1980 en die dus al enige interessante wijzigingen had ondergaan in het geheugen van zijn voorzangeres.
De stervende soldaat
703 [A] onbekend [C] naar Paul Ségo “La valse des ombres” (1912)
Ginds dwaalt ene vrouwe
vol droefheid en rouwe
en wenend staart zij in het ronde
Haar man moest gaan strijden
’t geen haar bracht in ’t lijden
met haar hoofd gericht naar de grond
Want dagen en nachten
staat zij reeds te wachten,
zij is uitgeput zonder krachten
Want dien zij zoo teer beminde is niet meer,
haar herte dat breekt van hertzeer.
Zij knielde neder
nam hem stil bij de hand,
kuste hem teder
nog zijn stervende wang.
Zij sprak al wenend:
kent gij uw vrouw niet meer.
Tranen rolden van zijn wangen
droevig neer.
De vrouw zonder dralen
gaat zoeken en dwalen
zo met haar klein kind door de velden
want reeds in haar oren
weerklinken de tonen
daar liggen gesneuvelde helden
Zij riep stil en hoorde
de stervende woorden
ja ’t geen haar het herte doorboorde
Zij slaakte een kreet, zij was gans ontsteld
haar man die lag nedergeveld.
Zij knielde neder
nam hem stil bij de hand (…)
Hij sprak onder ’t wenen:
“O vrouw, ik ga henen
maar wil voor ons knaapje toch zorgen.”
Hij drukt’ het aan ’t herte
en sprak dan met smerte:
“Den hemel die zal ’t u waarborgen.
Vaarwel, lieve vrouwe,
gij waart mij steeds trouwe
maar wil er mij toch niet vergeten.”
Een stervende zucht glijdt nog uit zijn mond
en moeder zinkt wenend ten grond.
Zij knielde neder
nam hem stil bij de hand (…)
Vijf jaren zijn henen,
ja vol druk en wenen
dwaalt er ene vrouw door de straten.
Zij draagt aan haar herte
een knaapje met smerte
het scheen dat ze gans was verlaten.
Zo was zij al dromend
aan een graf gekomen
al van haar tedere geliefde
In den grond beslijkt
rust zijn edel lijk
waar een houten kruisje op prijkt.
Zij zonk daar neder
al op het kille graf,
handen ten hemel
riep z’in ’t midden der nacht:
eeuwig ontnomen
de vader van mijn kind.
Hij zal er nooit wederkomen
die ik min.
 |
Partituur * De stervende soldaat * |
 |
1. instrumentaal
|