De werkloze

De werkloze

’t Is winter het vriest en het weder is guur,
en men lijdt zo’n honger en koude.
En in onze stoof daar ’n is er geen vuur,
men zal het niet lang meer uithouden.
M’n maag is zo ijdel, gekrompen ineen,
ik voel dat ik langzaam verkwijn.
Daarom wil ik nu roepen, tot iedereen:
toe hélp me voordat ik verdwijn.

Wil werk geven, dat ik kan leven,
dat ik brood aan mijne kind’ren kan geven. (bis)

Ik ben zonder werk, drie maanden dat is erg,
de honger komt ons aan te vallen.
Van ’t eerste tot ’t laatst’ is verpand in de berg ¹,
mijn vrouwe is nogmaals bevallen.
De tafel is dagenlang niet meer gedekt,
geen brood is er daar nog te zien;
geen kleding die er onze naaktheid bedekt,
en niemand die hulpe komt biên.

Wil werk geven, dat ik kan leven,
dat ik brood aan mijne kind’ren kan geven.(bis)

Aanschouw ons klein meisje het lijdt zo een dorst,
Ik kan ’t schaapje niet meer zien lijden.
Zijn moeder die drukt het al aan hare borst,
om ’t kind van de dood te bevrijden.
Zij kan het niets geven, haar borsten zijn droog,
zij heeft nodig voedsel vandoen.
Zij sterft bijna ook zelve de hongerdood,
en vader kan daar niets aan doen.

‘k Smeek al bevend, wil mij werk geven,
dat ik brood aan mijne kind’ren kan geven (bis)

Hoe ijselijk als ik mijn kinders aanschouw,
die een boterham vragen t’ eten.
Ze smeken zo droevig, ‘k heb honger en kou,
terwijl dat zij daar zijn gezeten.
Ze wachten mij af, maar hetgeen ik hen zei,
met eten te komen naar huis,
dat kan niet en daarom is ’t moeilijk voor mij
ik durf bijna niet meer naar huis.

‘k Kan niets geven, moet het beleven,
geen brood aan uw kind’ren te kunnen geven (bis)

Gij rijken die baden in geld en in goed,
kom help ons, wil ons iets toereiken.
Wij vragen en smeken al biddend zo zoet,
om ons niet te laten bezwijken.
Wij bedelen niet, wij vragen alleen werk,
wij vragen het u met fatsoen,
neemt gij ons in dienst, ons gemoed is nog sterk,
en wij zullen ons beste doen.

‘k Smeek al bevend, wil er werk geven,
dat d’arme lijk de rijke kunnen leven (bis)