De oorlogsellende

De oorlogsellende

De oorlogsellende,
dat droevig bestaan,
verplicht vele Belgen
naar Duitsland te gaan.
Hun lot ligt voorhanden
gestremd door de nood,
gaan zwoegen en werken
voor een bete brood.

Verre van vrouw en kroost,
ons nood gaan verzachten,
in ’t land waar ze ons, Belgen,
durven verachten.
Wij leefden in vrede,
waarom moest dat bestaan?
Ach God hoort ons bede,
laat ons naar huis weergaan.
Wij leefden in vrede,
waarom moest dat bestaan?
Ach God hoort ons bede,
laat ons naar huis weergaan.

De oorlogsgevaren
die dreigen voortaan,
en soms ganse nachten
in schuilplaatsen gaan.
Benauwd op de zijnen
zo verre van hem
als ’t gevaar is geweken
dan zegt hij met klem.

Zijn wij op de wereld
daarvoor moeten komen?
Geen slaap en beroofd
van die lieflijke dromen.
Veel liever in België
met een stukje droog brood
dan hier moeten wachten
op het uur van ons dood.

Veel liever in België
met een stukje droog brood
dan hier moeten wachten
op het uur van ons dood.

Gij Vader en Moeder
denk steeds aan uw kind
dat daar moet gaan werken
en geen troost meer vindt.
Zo verre gescheiden
van hen die hij mint,
’t zij vroeg of ’t zij late
keert terug blij gezind.

Naar ’t oord waar die wiege
voor mij was geschapen
naar ’t land waar men toch nog
wat rustig kan slapen.
Gij zusters en broeders
die mijn leed kunt verstaan
laat u niet bekoren
om naar Duitsland te gaan.
Gij zusters en broeders
die mijn leed kunt verstaan
laat u niet bekoren
om naar Duitsland te gaan.

En gij wrede mensen,
wat heb ik misdaan
om van vrouw en kinderen
zo ver weg te gaan,
om beterswil zwoegen
maar eens komt de tijd
en dan durf ik zweren,
als ik ben bevrijd:

Mijn vrouw en mijn kroost
wil ik nooit meer verlaten.
Liever zoek ik ginder
mijn brood langs de straten.
Met vrouw en met kinderen
wil’k d’ellende doorstaan
en nimmer of nooit meer
nog naar Duitsland heen gaan.
Met vrouw en met kinderen
wil’k d’ellende doorstaan
en nimmer of nooit meer
nog naar Duitsland heen gaan.