Ik ben te oud
Dit lied vonden we eveneens als “nummer 11” in het liedjesschrift doorgestuurd door Luc Geens. 
Het blijkt een compositie te zijn van Adhemar Lepage, in 1947 gepubliceerd in “Het Oude Socialistische Lied” en later ook overgenomen via mondelinge overlevering in “Zo de ouden zongen” (Walther Van Riet, pagina 536 e.v.).
Jaap van de Merwe publiceerde het in “Gij zijt Kanalje…” (pagina 46)
Het zou ook staan in “100 zangen voor het volk”, uitgegeven in Gent door “Samenwerkende Maatschappij Het Licht” in 1908, maar we hebben hiervan nog geen betaalbaar exemplaar op de kop kunnen tikken.
De tekst past inderdaad bij de periode van priester Daens, en componist A. Lepage (1885-1948) moet dus een prille twintiger geweest zijn toen hij de muziek schreef.
Voor zover nodig: het gaat hier om een tragische situatie, want de oude man wordt afgedankt zonder “gouden handdruk”, zonder pensioen – dat kwam er voor arbeiders pas in 1924 – en dus zonder inkomen. Gespaard voor de “oude dag” zal hij ook wel niet hebben gedaan, dat was zeer moeilijk als je op de fabriek ternauwernood genoeg verdiende om de dagelijkse boterham te betalen. Vooral de textielarbeiders kwamen er in die tijd zeer bekaaid van af. En zeggen dat er tegenwoordig opnieuw stemmen opgaan vanuit “rechtse” hoek om alle solidariteit af te schaffen, waardoor de zwaksten uit onze samenleving met een virtuele teletijdmachine teruggestuurd dreigen te worden naar 1900.
Ik ben te oud
’t Is Zaterdag, en zij die zwoegen,
Ja al de slaven van ’t fabriek
Waren betaald en vol genoegen
Verlieten zij hun mechaniek
Om met hun loon, de prijs van al hun zweten,
Naar huis te gaan, waar weldra vrouw en kind
Hun hart’lijk daar “welkom” zouden heten;
Ze snelden dus naar hunne woonst, gezwind.
Maar toch een man gaat maar met trage schreden,
Hij beeft, en ’t is nochtans niet al te koud;
Hij snikt en zegt: “Ik heb gedaan nu heden,
‘k Ben afgedankt omdat ik word te oud.
Hij snikt en zegt: “Ik heb gedaan nu heden,
‘k Ben afgedankt omdat ik word te oud.”
En vol van smart, om troost te zoeken
Gaat nu die man een herberg in.
Hij vraagt een glas, ’t geen hem doet vloeken
En hij vertelt aan de waardin:
“Zie vrouw, het is al vijf en dertig jaren,
dat ik nu zwoeg en slaaf voor gindse heer,
en omdat ik word wat grijs van haren,
dankt hij mij af, geen werk geeft hij mij meer.”
“Nochtans, ‘k ben kloek, ‘k moet mij voor niemand geven,
‘k Maakte hem rijk, ‘k beging schier nooit een fout.
En toch ontneemt hij mijn gezin het leven,
Want onbeschaamd zegt hij: gij wordt te oud.”
En zo legt daar, met bloedend harte,
Die arme man zijn toestand bloot,
De razernij volgt op de smarte,
Hij drinkt alcohol, met ’t geld voor brood,
Dat gaat hij heen steeds mompelend in zijn eigen
“Ha ‘k ben te oud, zo heeft de baas gezegd.
Nu zal ik bij niemand werk meer krijgen.
Gevloekt! O geldkapoenen, ge zijt slecht”.
En handenwringend nadert hij zijn woning,
Waar hij verblijft van sinds hij is getrouwd.
Waar hij gelukkig leefde als een koning
Door vlijt en werk, maar nu, hij wordt te oud…
Zijn brave vrouw zit steeds te wachten
Z’is uitgeput en ziek’lijk, ’t mens.
Ze zit daar vol bange gedachten,
Maar z’hoort haar man en z’heeft haar wens.
“Hij komt in huis, ach, wat is hij beschonken,
Dat is toch vast van zijn gewoonte niet.”
Ze vraagt: “Waarom hebt gij zoveel gedronken,
Kom laat mij u naar bed doen, goede Piet.”
En zie, ze steunt nu met haar zieke leden,
Die man die zij vol liefde nog aanschouwt.
Ze mist een trap, ze rollen naar beneden,
Terwijl hij zucht: “0 ja, ‘k ben toch te oud.”
 |
Partituur * Ik ben te oud * |
 |
1. instrumentaal
|