Een Herbergierster vermoord te Maxenzeele (1925)
Het liedblad “Vlaamsche Volksliederen” van Aloïs Van Peteghem bevat 10 liederen:
- De lustige Piet (melodie: Tout l’mond fait ça)
- Dikke Jannet van Bachten de Kupe (melodie: Les Bijoux)
- Madeleine, schenkt mij vergiffenis (melodie: La Marie la Mariolle) cfr. De stervende moeder
- Anthoin waarom verlaat gij mij? (melodie: Moeder ik kan u niet missen – cfr. De vissersramp op zee)
- Zonder vriendin kan ik niet zijn (melodie: Dans les jardins de l’Alhambra – cfr. Een droevig Klaasfeest)
- Schrikkelijke misdaad – Een Herbergierster vermoord te Maxenzeele (melodie: Moeder ik kan u niet missen)
- Een Hollandsche soldaat verleidt een Belgisch meisje. Zij wreekt zich door moord en zelfmoord (melodie: Moeder ik kan u niet missen)
- De liefde zegepraalt (melodie: Sous le soleil Marocain – cfr. Brussel in de nacht)
- Rokken en haren dat wordt bij de vrouwen wat te kort (melodie: Elle s’était fait couper les cheveux – cfr. Dat komt van ’t vrijen)
- De gifmengster van Vijve-St.-Elooi. Zij vergeeft menschen en dieren met arseniek (melodie: Dolorosa – cfr. Goudmijnen van California)
Maar liefst 3 liederen op de 10 met dezelfde populaire en gekende melodie “Moeder, ik kan je niet missen” (“moeder” overigens in de betekenis van “echtgenote”) die we al behandelden bij “De Vissersramp op zee“.
We gaan ons hier verder beperken tot het lied over de moord te Maxenzeele.
De moord werd gepleegd op 24 april 1925 en in de krant stond er twee dagen later dit:
Dit moet allemaal op veronderstellingen berusten – volgens de liedtekst op een vage getuigenis van een postbode – want twee maanden later publiceert de krant een oproep van het parket naar (betere) getuigen.
Of deze oproep iets heeft opgeleverd komt daarna niet in de krant; het laatste spoor dat we vinden is 6 jaar later een korte mededeling dat de (vermeende?) moordenaar ter dood werd veroordeeld op basis van vingerafdrukken gevonden op een bierglas. Een vrij sluitend bewijs als men bedenkt dat de moord dus gebeurde terwijl alleen de dader in de gelagzaal was en er op niet gebruikte, afgewassen bierglazen uiteraard geen vingerafdrukken staan. De krant vindt het niet nodig uit te leggen waarom er altijd sprake was van “twee wielrijders” en er uiteindelijk maar 1 persoon wordt vernoemd in het vonnis.
De Heemkundige Kring van Opwijk -Mazenzele meldt in de tentoonstellingscatalogus op de Erfgoeddag 2009 onder item 347 een liedblad met “De Uitspraak der Roofmoord te Maxemzele”, maar dat liedblad hebben we niet. Allicht zijn daarin meer bijzonderheden opgesomd inzake de dader(s) en het verloop van het assissenproces.
Bij het overlijdensbericht van Emiel Vereman (°7-1-1896 te Mazenzele en +25-5-1988 eveneens te Mazenzele) wordt als echtgenote nog steeds “Elpers, Maria” vermeld. Hij is dus op 29-jarige leeftijd weduwnaar geworden en is 68 jaar weduwnaar gebleven: het moet een onoverkomelijk trauma geweest zijn om als jonggehuwde en op zo’n manier de geliefde echtgenote te verliezen.