Wup-Wup

Dit lied troffen we aan in vele varianten. Het is een vlotte meezinger met veel herhalingen en weerkerende versjes. Dat is ook nodig, want het verhaaltje zelf is eigenlijk vrij simpel: een jonge maagd wordt uitgehuwelijkt aan een oude en dus ervaren man. Ze schrikt zich een hoedje tijdens de eerste huwelijksnacht want ze weet blijkbaar van toeten nog blazen. Maar haar moeder weet desgevraagd te vertellen dat haar leven niet in gevaar is …

Dit is niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt: in bepaalde periodes van onze geschiedenis was de preutsheid een hoogverheven deugd, zeker bij de burgerij, en het was vanzelfsprekend dat een deugdzaam meisje pas tijdens de eerste huwelijksnacht ontdekte hoe een man in mekaar zat. De mannen zelf kregen vaak hun eerste ruwe “voorlichting” in het leger, al kunnen we veronderstellen dat gezonde boerenjongens en -meisjes al meer hadden gezien op de boerderij en iets sneller waren om 1 en 1 bij mekaar op te tellen.

Wij zagen en hoorden het lied voor het eerst op de BRT, gezongen door twee Antwerpse dames gekleed in een salopet, maar namen en data zijn uit ons geheugen verdwenen. Het zou wel eens de groep “Wit en Zwet” in het programma “Binnen en Buiten” kunnen geweest zijn, ergens rond 1971 dus. Die waren ook laureaten van een “aanmoedigingsprijs” in de Ontdek de Ster wedstrijd van 1971.

Onze versie volgt getrouw de optekening door Willy Lustenhouwer in “Café Chantant”. Hij situeert het in een voetnoot als “Brabants volkslied” bij De Kreuners, wat ons zeer onwaarschijnlijk lijkt… De Kreuners verwarren met Het Kliekske, het blijkt te kunnen!

Het Kliekske zong het op de gelijknamige LP uit 1971 in een nauwelijks afwijkende versie. Het is ook te vinden op de dubbele verzamel-CD “Goe Vollek” uit 1996. Omdat zij over een zangeres beschikken konden zij wel in de eerste strofe zingen van “Mijn moeder deed mij trouwen”, bij ons moet het “Huir moeder deid huir trawe” zijn…

Marita De Sterck schrijft in haar boek “En rijen is plezant, 69 vuile vlaamse volkse liedjes” dat zij WUP, WUP, WUP, WIERE WIERE WUP! als kind hoorde zingen in Niel. Zij verwijst eveneens naar het boek “De lange zangtafel”, naar Lustenhouwer en naar Het Kliekske. De tekst die zij publiceert stemt inderdaad volledig overeen met wat het Kliekske opnam.

Volgens Adriaan De Weghe in zijn “Eregems Liedjesboek” werd het ook door De Kadullen gezongen (kan zijn, maar niet op de fonoplaten die wij terugvonden) en zong Alma De Cock aldaar  “Van den oei oei oei”. Zij zong bovendien twee slotstroofjes die we nergens anders zagen:

Ook Roger Hessel wist een variante op te tekenen in West-Vlaanderen. In het boek “Liedjes die eigenlijk niet mogen” schrijft hij: “Een variante van het lied dat ik van mijn moeder leerde, werd ook door Jan Huyghe opgetekend bij Michel Figoureux in Hoogstade bij Veurne. Het lied behoort, samen met de boem-la-la, tot de typische bruiloftsliederen die tot aan de Tweede Wereldoorlog, op geen enkel volks trouwfeest ontbraken.” De tekst gaat dan als volgt:

Onze versie is dus gebaseerd op de notities van Lustenhouwer, maar we hebben het een beetje vertaald naar ons Leefdaals dialect.

	Partituur * Wup Wup *
	1. versie van Het Kliekske (fragment)