De zwarte furie te Opwijk
circa 1940-45
Mathilde Crickx uit Winham pende – zoals vele meisjes uit die tijd – een schriftje vol met populaire liedjes. Meestal gaat het om schlagers die op de radio te horen waren of op 78-toerenplaten verspreid werden. Wij kregen het schriftje in bruikleen van de familie Claeys-Crickx uit Windham, nadat we aldaar een leuk concertje hadden mogen spelen. Na een tiental pagina’s is het zeer duidelijk dat we midden in de tweede wereldoorlog zitten: duitse melodieën met aangepaste teksten. Bijvoorbeeld “Het bombardement op Antwerpen” op de wijze van “Es geht alles vorüber” (Mathilde schrijft “Het gaat alles voorbij”). Niettemin zijn de meeste teksten romantische liefdesliedjes, de samenstelster is tenslotte een jong meisje.
Vanaf pagina 67 is de oorlog gedaan, want we krijgen het ene wraaklied na het andere voorgeschoteld, allicht gehoord bij de marktzangers die toen opnieuw verlost waren van de censuur. Het gaat over “de gerechte straf” en “bloeddorstige honden”. Ook titels als “Is Hitler dan zo’n ezel?” waren voor 1945 ondenkbaar.
Wij kozen het lied “De zwarte furie te Opwijk” vooral omdat we de gekozen melodie mooi vinden en bij geen enkele andere tekst vermeld zagen. “Je suis seul ce soir”, geschreven door Paul Durand in 1942, was een hit van o.a. André Claveau (die in 1958 het eurovisesongfestival won met “Dors mon amour”) en werd in het engels gezongen door Sam Browne als “I’m so all alone”
De zwarte furie te Opwijk
Het is zolang nog niet geleden,
ja, ieder denkt nog aan dien dag
toen Opwijk en dat zonder reden
onder toezicht der Gestapo lag
‘s Morgens kwamen zij met vele wagens
naar het stille dorp, slapend, gerust.
Ruwe kreten, snerpende schoten,
angstig gillen, stoorden die rust.
“Ach mijnheer, mijnheer, heb medelijden”
zuchtte droef een knaap, haast nog een kind.
Doch die beulen kennen zo’n gevoelen niet
en denken aan geen lijden, geen verdriet.
Hun furie kende geen versagen
in menig huis brachten zij leed
en smarte te zwaar om te dragen
smarten ook die men niet vergeet.
Met hun woest geweld gingen z’al dreigen
’t Volk werd wreed gekweld, groot was de pijn.
Woest bedreigen, deed ieder zwijgen,
en de mensen voelden zich klein.
Doch eens komt de dag, laffe barbaren,
dat voor ons het uur der wrake slaat,
en dan zult gij voelen wat u hebt misdaan,
want gij zult dan uw straf toch niet ontgaan.
 |
Partituur * De zwarte furie te Opwijk * |
 |
1. GarageBand-versie met zang
|