Lied van de fabriekwerker

Lied van de fabriekwerker

Auteur: Onbekend
Ik ben op geen kasteel geboren,
ik ben een arme werkmanszoon.
Maar ‘k laat toch vrij mijn liedje horen,
al klinkt het nederig van toon.
Zie, tussen deze zwarte muren,
waar zelden eens de zon komt zien,
hier slijt ik mijne levensuren
bij ’t ronken van de stoommachien!

Hier slijt ik mijne levensuren
bij ’t ronken van de stoommachien.

Hier ziet men gene bloemen bloeien,
hier waait geen windjen om u heen,
hier doet geen zon de wangen gloeien,
hier zingt geen vogelken, o neen!
Ach! Hier in deez’ verpeste zalen
hoort men’t geronk van riem en kam,
kan men met moeite ademhalen
en wordt het lichaam moe en stram,

kan men met moeite ademhalen
en wordt het lichaam moe en stram.

O gij die in wijdopen velden,
van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat;
waar bloem en vrucht Gods goedheid melden,
gezond en kloek aan d’arbeid staat;
U doet de last van d’arbeid zuchten,
maar, broeder, maak toch geen misbaar,
want hier in deez verdorven luchten
weegt d’arbeid ons wel dubbel zwaar,

want hier in deez verdorven luchten
weegt d’arbeid ons wel dubbel zwaar.

Maar toch, ik geef geen moed verloren,
‘k sta trouw en vast aan d’arrebeid;
‘k laat soms een vrolijk liedje horen
dat de machine begeleidt,
of ‘k weet een grapjen uit te vinden
dat mijne makkers lachen doet;
want wij zijn allen goede vrienden,
zo wordt hier ook ons ’t leven goed,

want wij zijn allen goede vrienden,
zo wordt hier ook ons ’t leven goed.

Aan u, oprechte werkmansvrienden,
die naar het woord van Paus en God,
voor ons verbeetring zoekt te vinden,
verbeetring in ons hachlijk lot.
Aan u wil ik mijn vrage sturen:
wat beter loon, wat zonneschijn;
en doe de taak wat korter duren:
de werkman zal u dankbaar zijn,

en doe de taak wat korter duren:
de werkman zal u dankbaar zijn.