Den houten man (“Een mirakel”)

Den houten man

359 [A]Karel Waeri. [C] trad.

Een rijke kwezel, niet kwalijk geschapen,
Die aan Gods wil niet meer kon wederstaan
Die wierd het moe van allene te slapen,
z’is bij nen timmerman binnen gegaan.
Zij sprak: mijnheer, vooraleer ik moet sterven,
Wil ik toch iets van de wereld verwerven,
Zij deed haar maken ‘nen houtene man,
Die zij noemdege Jan.
Zij deed haar maken ‘nen houtene man,
Die zij noemdege Jan.

De meid, een soort van een oude komeere,
Die alle dagen moest maken dat bed,
Liep, met dat nieuws, heel de straat op en nere
Ja, het stond net gelijk in de gazet;
Dagelijks moest zij nu, volgens haar zeggen,
Iets in de kwezel haar bedde gaan leggen,
En dat was Jan dienen houtene man,
Die niet roeren en kan.
En dat was Jan dienen houtene man,
Die niet roeren en kan.

Ne jongeman, zijnen naam die was Klaasken,
Die door de wijven dat spel wierd gewaar,
Dacht in zich zelven dat is nog een haasken,
Die ik kan schieten ja zonder gevaar;
Hij is al over het muurken geklommen,
Tot in de kamer der kwezel gekommen,
Heeft zich gelegd in de plaatse van Jan,
Dienen houtene man.
Heeft zich gelegd in de plaatse van Jan,
Dienen houtene man.

‘s Avonds kwam ’t kwezelken zachtjes naar boven,
En zonder vrees kroop ze stil in haar bed,
Klaasken kwam spoedig heel dichte geschoven,
En dekte ’t kwezelken proper en net;
Zij sprak: wel Jan, maar ge laat mij niet slapen,
Ge zijt bezig met mij vreugd te doen rapen,
Hoe komt dat toch dat ge schudt, dat ge beeft,
En, bij God, niet en leeft?
Hoe komt dat toch dat ge schudt, dat ge beeft,
En, bij God, niet en leeft?

Klaasken die sprak: ’t is den wil van den Here,
Die zijnen godlijken zegen u zendt,
‘k moet dezen nacht nog wel drij of vier keren,
Opdat den Hemel van u zij kontent,
Den Heer die heeft mij gegeven het leven,
Om u wat vreugd en genoegen te geven,
Nu ben ik niet meer van hout of van steen,
Maar van vlees en van been.
Nu ben ik niet meer van hout of van steen,
Maar van vlees en van been.

Wel liefste Jan is ’t den wil van den Here,
Doet dan maar alles wat God u gebiedt,
Al was het nu nog wel zeventien keren
Want hier is vast een mirakel geschied,
Gij zijt voorzeker van God hier gezonden,
‘k Heb ’t van den nacht ne keer goed ondervonden,
Want niemand verschafte mij in mijne jeugd
zulk een hemelse deugd.
Want niemand verschafte mij in mijne jeugd
zulk een hemelse deugd.

Als nu den engel genoeg had gezegend,
En hij geen wijwater meer en bezat,
Sprak hij: ‘k zal wachten tot dat ’t nog eens regent,
Want mijnen borstel en wordt niet meer nat.
Wel liefste Jan kan mijn smeken niet baten,
Zeg, voor hoe lang gaat gij mij nu verlaten,
Och waardet gij toch geen heiligen, Jan,
‘k Nam u spoedig tot man.
Och waardet gij toch geen heiligen, Jan,
‘k Nam u spoedig tot man.

Hoor sprak den engel ik zal ’t u verklaren,
Hoe gij den Here kunt aangenaam zijn,
Gij moet met Klaasken te samen gaan paren,
Hij is niet rijk, maar wel deugdzaam en rein;
Hij heeft u lief, maar hij durft het niet wagen,
Om u de hand tot het huw’lijk te vragen,
En neemt gij dien armen jongen tot vriend,
g’hebt den hemel verdiend.
En neemt gij dien armen jongen tot vriend,
g’hebt den hemel verdiend.

s’ Andrendaags ‘s morgens al vroeg voor het eten,
Voor dat des haan had gezongen zijn lied,
Ging z’het al spoedig aan Klaas laten weten,
Wat een mirakel bij haar was geschied;
Och mijnen vriend, ‘k zal u alles verschaffen,
Trouwt toch met mij of den Heer zou mij straffen,
En zo werd Klaasken den wet’lijken man
van die rijke Marjan.
En zo werd Klaasken den wet’lijken man
van die rijke Marjan.